Prirodna zajednička dobra

Definicija pojma

Prirodna zajednička dobra predstavljaju one prirodne resurse koji su dostupni svim članovima/icama jedne zajednice ili društva. Ovi resursi predstavljaju zajedničku svojinu cele zajednice/društva, a ne zbir privatnih svojina njenih pojedinčanih članova/ica, niti javnu svojinu kojom upravlja određena država. Postoje tri opšte prihvaćena globalna zajednička dobra iz domena prirode: atmosfera, okeani i svemir. (Prirodna) zajednička dobra - kao što su na primer pašnjaci, šume, ili jezera se dodatno definišu kao oni (prirodni) resursi kojima zajednice/društva zajednički upravljaju na osnovu deljenog skupa normi i vrednosti, a kako bi zadovoljili individualne i grupne potrebe.

Teorijska geneza

Klasična ekonomska teorija prirodu tretira kao izvor sirovog materijala za proizvodnju robe koja će se potom razmeniti na kapitalističkom tržištu. Pošto su prirodna dobra materijalna, konvencionalna ekonomska teorija zaključuje da su ona nužno i suparnička - da nečija upotreba resursa smanjuje mogućnost drugome da upotrebljava isti resurs. Prirodni resursi su iscrpivi, često neobnovljivi i ako se prekomerno ekploatišu mogu biti uništeni. Prema uticajnom eseju Gareta Hardina “Tragedija zajedničkog dobra” upravo će davanje bilo kog bogatstva na zajedničku i jednaku upotrebu racionalnim igračima nužno iscrpeti to bogatstvo, jer će svi igrači težiti da "maksimalno uvećaju" svoju korist jedan na uštrb drugoga, čime će nužno dovesti do propasti tog resursa.

Ovakav zaključak opovrgava Elinor Ostrom u knjizi “Upravljanje zajedničkim dobrima” iz 1990. reafirmišući zajednička dobra kao poseban oblik kolektivne svojine i način upravljanja i organizacije koji je različit od privatne svojine i tržišne regulacije sa jedne, i javne svojine i državne kontrole sa druge strane. Analizirajući prakse koje prirodni resurs tretiraju kao zajedničko dobro i u skladu sa tim načelom zajednički upravljaju i uređuju pravila njegovog korišćenja, Ostrom pokazuje da zajednička upotreba resursa ne mora da završi njegovim iscrpljivanjem kako tvrdi Hardin, već da, nasuprot tome zajednice umeju da prepoznaju zajedničku potrebu za resursom i interes da se on ne iscrpi i vodeći se time njime i upravljaju. Uspešne i dugotrajne samoorganizovane i samoupravne režime korišćenja prirodnih zajedničkih resursa kao što su komunalni pašnjaci i šume u Švajcarskoj ili Japanu i sistemi navodnjavanja u Španiji i na Filipinima, odlikuju slične karakteristike: jasno definisane granice, podudarnost između pravila korišćenja i lokalnih uslova, aranžmani kolektivnog odlučivanja, monitoring, postepene sankcije, mehanizmi za rešavanje konflikata, itd.

Hart i Negri naglašavaju razliku između prirodnih zajedničkih dobara sa jedne, i društvenih praksi kao zajedničkih kulturnih dobara sa druge strane. Prirodna dobra su materijalna a prema tome i suparnička. Takođe odlikuje ih oskudnost odnosno činjenica da mogu biti iscrpljeni pa se prema tome i njihova upotreba mora urediti tako da se vodi računa o održivosti samog resursa i generalnoj održivosti životne sredine. Sa druge strane, kulturna dobra – znanje, informacije, jezik, ideje, programski kod – su nematerijlna što znači da nisu ni suparnička ni iscrpiva, i da se upotrebom ne troše već naprotiv uvećavaju. Imajući ovo u vidu prirodna zajednička dobra se uglavnom shvataju kao dobra sa ograničenim pristupom, a kulturna sa otvorenim. Ipak ovo generalno pravilo ne važi uvek: pristup prirodnim dobrima neophodnim za održavanje života, kao što je na primer atmosfera ili pijaća voda, treba da bude neograničen, dok nekim vrstama kulturnih dobara, kao što su na primer podaci, zbog zaštite privatnosti, treba ograničiti pristup.

Kratka istorija

Prirodna zajednička dobra su prva zajednička dobra oko čijeg korišćenja su se zajednice organizovale. Tretiranje prirode kao zajedničke svojine (i ne-svojine) su bile prevladavajuće u praistorijskom dobu u (nedržavnim) društvima nomadskih lovaca-sakupljača kao i sedelačkih autonomnih sela, a oblike zajedničke svojine kao što je res communis, poznaje i Rimsko pravo. Oblik prirodnih zajedničkih dobara poznat kao “common land” javlja se u srednjevekovnoj Engleskoj, sa novim tipom feudalizma koji se razvija nakon Normanskih osvajanja 1066. a koji uvodi instituciju “commun” kao svojinsko pravo seljaka, uglavnom na pašnjake i šume i retko na obradivo zemljište. Sa razvojem (agrarnog) kapitalizma u 16. veku međutim, dolazi do ograđivanja i privatizacija do tada zajednički korišćenih prirodnih dobara. Ovaj proces prema Marksu omogućio je “prvobitnu akumulaciju” kapitala i time i nastanak kapitalizma.

U kontekstu savremenog kapitalizma kao globalnog ekonomskog sitema, priroda se tretira kao privatna, javna i kao zajednička (ili društvena) svojina odnosno dobro. Regulacija eksploatacije prirode se vrši kroz nacionalnu legislativu i međunarodne sporazume. Prema podacima iz izveštaja “Ko poseduje svetsko zemljište” oko 18% globalnog zemljišta (u koje spada obradivo zemljište, pašnjaci i šume) pripada oblicima komunalne i zajedničke svojine karakterističnim za zajednice starosedelaca. Ovakvi režimi su najrasprostranjeniji u Kini i Kanadi. Okeani, mora i vodotoci su još jedan primer zajedničkog dobra, prema analizi Ostrom, čak 95% svetskih ribnjaka je zajednička svojina.

Međutim, nebrojna druga prirodna dobra su privatna svojina ili se nalaze pod privatnom koncesijom. Čak dve trećine zemljišta u celoj Britaniji na primer je u vlasništvu 0,36% stanovništva, 8,5% je u javnoj svojini, dok samo 10% predstavlja dobro sa otvorenim pristupom. “Akumulacija putem razvlašćivanja” termin koji Dejvid Harvi [David Harvey] upotrebljava da bi opisao trajni napor da se izvan-tržišne strukture i resursi prevedu u privatnu svojinu i komodifikuju, je međutim uvek aktivan proces. Sa uvođenjem neoliberalnih politika jača i proces komodifikacije prirode: ona se privatizuje ili po modelu privatno-javnih partnerstava koncesiono daje na upravljanje i kontrolu privatnim investitorima. Na ovaj način izvršeno je ograđivanje prirodnih dobara kao što su plaže ili izvori lekovite vode (banje), pristup kojima prestaje da bude slobodan i otvoren (dakle pristupačan svima) ili se on praktično onemogućava (tako što se plaža na primer popunjava ležaljkama čija se upotreba plaća). Neretko su i javne infrastrukture za vodosnabdevanje predmet privatizacije ili koncesije, a posledice uključuju povećanje cene, kao i pogoršanje i čak ograničavanje usluge.